Ha ha. Unuttum !

Deniz’ in artık büyüdüğüne, gözlerimle görerek ve bazen hayretle bazen de şaşkınlıkla inanmaya başladım. Yaklaşık iki ay sonra 3 yaşını dolduracak. Artık üst grup çocuk adayı olacak. Yani inanmaktan öte, artık kabullenme zamanı geliyor.

Dün gece, eve çok geç saatte geldim. İlhan ve İrina’ yı havaalanından karşıladım(Bu arada evden çıkmalar hâlâ Deniz’den habersiz oluyor.) Apartmana girmeden önce evin ışıklarının yanmadığını gördüm ve uyuduklarını düşündüm. Kapıyı usulca açarak içeri girdim. Nursema ile karşılaştım ve Deniz’ in daha uyumadığını söyledi. Neyse sessizliğimi korumaya devam ettim ki uykusu dağılmasın diye. Ancak beş dakika sonra Nursema yanıma gelerek, Deniz’ in beni görmek istediğini söyledi. Şaşkınlıkla sevinci aynı anda yaşadım.
– ” Merhaba babacım. ”
– ” Meyaba ilker. ”
Elinde yapışkanlı bir çiçek resmi, yatağında onunla oynuyor. Karyolasında kenarında onu yürütüyor.
– ” Hadi annecim. Babanı da gördün artık uyuma vakti ” diyor Nursema.
– ” İyi geceler babacım, tatlı rüyalar ” diyorum.
Deniz, yatış pozisyonunda küçük yastığına sarılırken, Nursema:
– ” Babana iyi geceler demedin Deniz. ” diyor.
– ” Ha ha. Unuttum ! İyi geceler ilker… “